شبلی خراسانی
شبلی خراسانی، ابوبکر دلف
قرن: ۴ (۳۳۴-۲۴۷)
صوفى، فقیه و محدث. اصل وى از شبلیه‌ى اسروشنه ماوراءالنهر بود. در سامرا به دنیا آمد و در بغداد نشو و نما کرد. پدرش از پرده داران خلیفه بود. شبلى صحبت جنید و حلاج و خیرالنساج را درک کرد و یکى از مشایخ بزرگ صوفیه گشت.
او فقیه عارفى در مذهب مالک بود، گرچه عده اى او را امامى دانسته اند. وى از محدثین حدیث روایت و کتابت مى کرد. شعر مى سرود و الفاظ و حکم و نوادر و حکایات بسیار از او نقل شده است.
از او پرسیدند که نشانه‌ى عارف چیست؟ گفته: سینه اى مشروح، قلبى مجروح و جسمى مطروح. نسبت به تعظیم شرع مطهر سعى بسیار مى نمود. محمد بن عبداللَّه رازى و محمد بن حسن بغدادى و منصور بن عبداللَّه هروى از شاگردان وى مى باشند.
شبلی خراسانی در بغداد درگذشت و در مقبره‌ى خیزران دفن شد.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۳، ص۳۰۱.